XX.
mendean zehar eginiko hainbat indusketek, adituek eta altxor-bilatzaileek
eginak, eta 1936ko gerraren erabilerak, zaildu dituzte 1992-97 azterketen
emaitzak. Aurkitutakoen artean nabarmentzekoa da txanpon multzo txiki
bat, Erdi Aroko gotorlekuaren erabileraren iraupenari buruzko erreferentzia
baita, XII. mendetik XIV. mendera. Gotorlekua XIV. mendearen bigarren
laurdenean baztertu zela dirudi eta XIII. mendearen bukaeran edo XIV.
horren hasieran, goiko barrutian berregituraketa sakon bat egin zutela
ondorioztatu dute. Behar bada, leinuen arteko borrokak zirela eta, gaztelua
berrerabili zuten.
Egun,
bi barruti agertzen zaizkigu, goikoa eta behekoa. Goikoa edo nagusia
tontorraren goialde osoan zehar hedatzen zen eta oinplanoa heptagono
irregularra da. Gehieneko luzera, inguruko harresia barne, 23 metrokoa
da gutxi gora-behera eta gehieneko zabalera 16 metrokoa. Inguru osoan
harresiak iraun du eta kanpotik begiraturik 3 metroko garaiera hartzen
dute aztarnek oraindik zenbait puntutan. Hormatal baten aztarnetan 2
metroko lodiera neurtu da. Bi sarrera omen zituen esparru horrek, ekialdeko
eta mendebaldeko muturretan. Azpimarratzekoak dira patina angeluzuzenaren
aztarnak, lur azpikoa ia oso-osorik baitago. Barrutiko bazter batean,
sukalde arrastoak aurkitu dituzte eta haitz landua ikusita, barruti
horren erdian oinplano biribileko dorre nagusia egon zitekeen. Beheko
esparrua, oinplano angeluzuzenekoa, xumeagoa da aztarnen ikuspuntutik.
Harresi batek marrazten du esparrua alde batean eta gainontzeko guztia
gaztelu bera eta haitza dira. Dirudienez, beheko esparru hori laguntzailea
zen bere garaian, agian zalditegiari eskainita nahiz eta gazteluaren
eremuan egon. |